De Break-Inn is een veilige haven voor dak- en thuislozen

Al vanaf negen uur ‘s morgens staan Eef van Zetten en Yvonne Meyer in de keuken. Vandaag op het menu: gehaktballen, gemengde salade en aardappelen. Gewone Hollandse kost hebben de bezoekers het liefst. Eef snijdt komkommer, Yvonne draait gehaktballen. Aalt van de Weg tilt een zware gietijzeren pan op het fornuis. “De spierballen van de operatie,” grappen de dames. Alledrie zijn ze met pensioen en zijn ze vrijwilligerswerk bij de Break-Inn. Ooit begon het als een wekelijkse warme hap voor dak- en thuislozen in Ede. Intussen is de groep wat diverser. Er komen bij de lunch op dinsdag en donderdag nog steeds veel daklozen, maar er komen ook mensen die het gewoon gezellig vinden om samen wat te eten.

“Het wordt steeds drukker,” vertelt Yvonne terwijl ze de gehaktballen telt: 40 stuks. “Toen ik vijf jaar geleden bij de Break-Inn kwam hadden we een ongeveer 25 bezoekers. Nu zijn het er ruim 35. Ik houd mijn hart wel eens vast of we genoeg te eten hebben. We geven wat we over hebben mee aan de bezoekers, maar dat kan steeds minder vaak.”

Eef is zo’n vijf jaar betrokken bij de Break-Inn. “Oma Eef is goud waard,” zegt Yvonne terwijl ze een arm om haar heen slaat. Het vrijwilligerswerk bij de Break-Inn heeft Eef naar eigen zeggen jong gehouden. “Na het overlijden van mijn man had geen zin om achter de geraniums te zitten. Dan ga ik alleen maar zitten piekeren,” vertelt Eef. “Hier bij de Break-Inn is het gezellig.”

Net als Eef kwam Yvonne zo’n vijf jaar geleden voor het eerst bij de Break-Inn. Een vriendin deed daar al vrijwilligerswerk en Yvonne kwam haar ophalen. De vriendin had Yvonne al verschillende keren gevraagd of ze niet ook bij de Break-Inn aan de slag wilde, maar dat zag ze niet zitten. “Ik liep altijd met een grote boog om dakloze mensen heen, ik wilde er eigenlijk niets mee te maken hebben.” Tot ze die ene keer toevallig langskwam. “Ik ervaarde grote liefde voor de mensen die daar aan het eten waren. Sindsdien heb ik niet meer teruggekeken.” 

Yvonne loopt ook niet meer met een grote boog om mensen op straat. “Laatst liep ik met een andere vriendin over straat om te winkelen. We kwamen verschillende bezoekers van de Break-Inn tegen. Die gaven me allemaal een knuffel. Die vriendin keek daar wel raar van op!” vertelt ze lachend. 

Die liefde voor dak- en thuislozen is niet minder geworden. Als ze het over de bezoekers van de Break-Inn heeft is Yvonne zichtbaar bewogen. Het is ook niet altijd makkelijk publiek. “Ze zijn wel eens agressief. Als ze geen drugs gescoord hebben bijvoorbeeld. Maar binnen gaat het eigenlijk altijd goed. Als sommige bezoekers overlast veroorzaken, of vervelend doen tegen de vrijwilligers, nemen andere daklozen het voor ze op.’Houd je mond, zij staan hier wel heel de dag voor je’ zeggen ze dan.”

Toch vallen dat soort incidenten best mee. Lachend vertelt Yvonne: “er kwam een keer een bezoeker naar me toe. Hij keek heel serieus en vroeg me, ‘zouden jij en ik nog kindjes kunnen maken?’ Nou, zei ik toen, ik ben bang dat de kinderkamer versleten is.”

De dames zijn het er over eens: veel meer dan er voor de bezoekers zijn is lastig. “You can lead a horse to water, but you can’t force it to drink,” zegt Yvonne. “We kunnen ze wel helpen met het vinden van hulp, maar we kunnen zelf geen ondersteuning geven. Het mooiste is eigenlijk dat iemand naar een afkickkliniek gaat en nooit meer terug komt.”

Intussen is er wat discussie over hoeveel zout en kruiden er in de gehaktballen moet. Eef houdt wel van een pittige gehaktbal, maar Yvonne doet toch wat rustig aan met het zout. “Sommige bezoekers hebben last van een te hoge bloeddruk.” Als de sla gesneden is en de gehaktballen gedraaid, is het tijd voor koffie. Aalt zit de administratie bij te werken. Toen hij ooit in Ede kwam wonen kende hij niet veel mensen in de stad. Hij kwam binnen als bezoeker, maar intussen is hij ook vrijwilliger en doet hij de inkopen.

De Break-Inn is een rustige haven in de onrustige en onzekere wereld van de dak- en thuislozen. Bezoekers zich er veilig voelen  Break-Inn. Even tot rust komen en gewoon zichzelf zijn. 

Even later komt Max Paans binnen. Hij is initiatiefnemer van de Break-Inn en zijn stichting financiert de maaltijden. “We hebben echt een geweldige groep van zo’n dertien vrijwilligers. Ik mag dan wel de initiatiefnemer zijn, maar als ik hier zes weken niet ben gaat het gewoon door.”