De kieslijsten van aankomende verkiezingen voorspellen een toename aan diversiteit in de Tweede Kamer, een veelbesproken thema in zowel verkiezingsdebatten als in de media. Zo schrijft Trouw: “Het jaar 2021 wordt de doorbraak van een parlement dat een betere afspiegeling is van de samenleving, met meer vrouwen en meer gekleurd politiek talent.” Ook het artikel ‘Ineens is het vanzelfsprekend: de lijsttrekker is een vrouw’, tevens van Trouw, bericht over een positieve trend: er komen steeds meer vrouwen (hoog) op de kieslijst.
Toch moeten we niet denken dat de strijd gestreden is, toonden de Groene Amsterdammer en de Utrecht Data School aan. In een uitgebreid onderzoek naar misogynie (vrouwenhaat) tegen politici toonden zij met keiharde cijfers aan hoe onwelkom vrouwen nog steeds in de politiek zijn. Zo is ongeveer 30% van de tweets die Kauthar Bouchallikht ontvangt haatdragend. Ook vrouwen als Sigrid Kaag, Sylvana Simons en Annabel Nanninga ontvangen een stortvloed aan agressieve tweets. Vrouwelijke politici worden ook anders aangesproken dan mannelijke; hun geslacht wordt vaker benadrukt. Niet alleen op Twitter speelt een ongelijke houding, ook journalisten schrijven en bevragen vrouwelijke politici anders dan hun mannelijke collega’s.
Blijvende strijd
Dat dit soort aanvallen hun weerslag hebben op de deelname aan en de positie van vrouwen in de politiek, blijkt duidelijk: “Partijen hebben soms al moeite om jonge vrouwen op kieslijsten te krijgen, blijkt uit een rondvraag. ‘Ik ken vrouwen die graag op de lijst wilden die het uiteindelijk niet deden’, zegt Kathalijne Buitenweg, de huidige nummer twee van GroenLinks”.
Als feminist en vrouw vind ik het belangrijk om de successen te vieren, maar ook om deze niet de problematiek die blijft te laten overschaduwen. Natuurlijk mogen we blij zijn dat de kieslijst diverser wordt en de maatschappij daardoor beter vertegenwoordigd is. Maar laten we ook niet de strijdbijl vroegtijdig neerleggen, want er is nog genoeg ongelijkheid en misogynie om te bestrijden.
De Groene Amsterdammer presenteert niet alleen de getallen over de vrouwenhaat die vrouwelijke politici te verduren krijgen, maar sprak ook met hen over deze situatie en wat het met zowel henzelf als de positie van vrouwen in de politiek doet. Dat is pijnlijk en confronterend om te lezen, maar wel belangrijk. Het volledige artikel vind je hier.
