My Family’s Slave van Alex Tizon klinkt als een historische reconstructie van zo’n 200 jaar geleden. Niets is minder waar. Tizon schrijft over Eudocia ‘Lola’ Pulido, wie als slaaf met de ouders van Tizon in 1964 mee kwam naar Los Angeles in de Verenigde Staten. In de V.S. wordt Lola slecht behandeld, maar tussen de moeder van Tizon en Lola lijkt er soms tederheid en genegenheid te bestaan. Voor Tizon en zijn broers en zussen is Lola een toegewijde verzorger en misschien wel een derde ouder.
Het artikel voelt als een bekentenis. Tizon schrijft eerlijk over zijn eigen rol in de situatie. Als kind moet hij van zijn ouders de schijn ophouden dat er niets mis is, later als volwassene die zich tegenover zijn moeder en tegenover Lola moet verhouden. Alex Tizon overlijdt op de dag dat de redactie van The Atlantic besluit dat zijn verhaal op de cover van het magazine moet komen.
Die absurde tegenstellingen, een slaaf in deze tijd, mishandeling en genegenheid, zorgen voor een ongemakkelijk, maar adembenemend verhaal. De eerste keer dat ik My Family’s Slave tegen kwam, heb ik het in een ruk uitgelezen. Toen ik er net weer aan moest denken nog een keer.
