Ik ben wit en daarom heb ik het makkelijker. Zo simpel is het. Maar als wit mens zijnde voelt dat niet per se zo. Het ligt niet op je radar, je denkt er niet aan. Lange tijd besefte ik me niet wat racisme nu echt is en wat het nog steeds in samenlevingen doet.
Daarom lees ik nu ‘To Kill a Mockingbird’ van Harper Lee. In de Verenigde Staten heeft dit boek een belangrijke status. Voor het eerst uitgegeven in 1960, toen de rassenscheiding in Amerika nog in volle gang was, sprong dit boek eruit. Het boek neemt je mee door de ogen van een kind: Scout. Ze leeft in de jaren dertig in het zuiden van de Verenigde Staten. Zwarte mensen worden geduid als ‘niggers’ of ‘negroes’. Het boek is onverbiddelijk eerlijk in de realiteit van het Amerika van toen. Als lezer ervaarde ik hierdoor een schok. Het bracht een dieper besef van wat racisme op een dagelijkse basis deed in die tijd.
Ik denk dat die schok nodig was om me meer in te kunnen leven. En als we rascisme de wereld uit willen helpen kan ik ieder mens zo’n schok aanbevelen.
