‘Wat wil je later worden als je groot bent?’ was de grootste breinbreker in vriendschapsboekjes. Natuurlijk wilde ik dolfijnentrainster worden, brandweervrouw en – vraag me niet waarom – brugwachter. Na regelmatig switchen van mijn ideale droomberoep wist ik rond mijn zestiende dat ik journalist wilde worden.
Op school, tijdens familiefeesten en sociale verplichtingen bleef de vraag altijd wat je wilde met je leven. En daarmee werden (soms indirect) je carrièreplannen onder de loep genomen. Na het lezen van het artikel van Tanmoy Goswami van De Correspondent besefte ik hoe bizar deze hyperfocus op werk en carrière maken eigenlijk is. En hoeveel ongelijkheid werk tegelijkertijd met zich meebrengt. “In de VS worden miljoenen met onbetaald verlof gestuurd, of met een korte, bruuske mededeling en een karige vergoeding ontslagen. De verhalen blijven maar komen, het bewijs hoe verrot onze verhouding met werk is,” schrijft Goswami.
In dit artikel zoekt de auteur vervolgens naar nieuwe manieren om onze verstandhouding met werk, en het daadwerkelijk verrichten van arbeid, te kunnen verbeteren. Nu we grotendeels nog thuiszitten en kunnen nadenken over ons werk VC (voor corona) en NC (na corona) hebben we nu uitstekend de tijd om hier verder over na te denken. Zowel voor jezelf, als voor je collega’s.
Het volledige artikel van Tanmoy Goswami lees je hier op De Correspondent.
