Deze reportage schetst de misstanden die hebben plaatsgevonden in de gesloten jeugdzorg. Vandaag de dag lijkt de gesloten jeugdzorg te veranderen, maar er is nog een lange weg te gaan. Tot voor kort werden kinderen die niet meer thuis konden wonen in oude jeugdgevangenissen geplaatst. Mochten ze ‘uitwaaien’ op de binnenplaats, om vervolgens terug naar binnen te moeten, naar hun ‘kamer’ waar ze achter hen de deur in het slot hoorden vallen. Kinderen die niet luisterden werden ‘gesepareerd’. Een mooi woord voor in feite een bezoek aan de isoleercel.
Taferelen die je verwacht bij gevangenissen, niet bij jeugdzorginstellingen. Toch zijn ze tot voor kort nog in gebruik geweest. Tegenwoordig gaat het wel anders vertelt Sanne Kleeven, hoofd behandeling van de gesloten jeugdzorginstelling De Koppeling in Amsterdam. “Als iemand nu niet meer naar z’n kamer wil proberen we te begrijpen waarom dat zo is. Soms is het uit angst, soms iets anders.” Vroeger werd je naar je kamer getild als je niet wilde luisteren.
Zowel Van der Helm als Kleeven zijn het over één ding eens. Het opsluiten van kinderen die feitelijk niks strafbaars hebben gedaan moet stoppen. “We willen onszelf onmisbaar maken”, zegt Kleeven.
