Verhuurder probeert Edenaren uit hun huis te jagen

Eigenlijk had Remy Bakker (27) al niet meer aan het Zuidplein moeten wonen. Afgelopen december krijgt hij te horen dat de verhuurder van zijn sociale huurappartement het hele gebouw in maart leeg wil hebben. Sindsdien leeft hij in onzekerheid. Zijn begeleider – die niet met haar naam in de krant wil – vindt dit onbegrijpelijk: “Remy is een kwetsbare jongen die zijn leven net weer op de rit heeft.” Na een tijd dakloos te zijn geweest woont Bakker sinds een paar jaar zelfstandig, maar wel nog met begeleiding via Wonen en Werken aan Perspectief (WWAP). De begeleiding biedt hem veel stabiliteit, en heeft ervoor gezorgd dat hij zijn schulden kon afbetalen, vertelt hij. “Dat ik nu mijn huis kwijt kan raken maakt me erg onzeker.”

Bakkers appartement is in het oude Besam-kantoorpand aan de achterkant van station Ede-Wageningen. Met de bouwwerkzaamheden aan het station voor de deur staat het pand er wat troosteloos bij. Er hangt een grote banner aan de voorgevel met het logo van DVG Projecten, en daaronder de slogan: ‘Samen bouwen aan duurzaam wonen, uw betrouwbare partner’. DVG is eigenaar van het pand. Het is een bedrijf dat leegstaand vastgoed koopt en ontwikkelt. DVG staat voor De Vos Groep, en is een familiebedrijf in handen van Wim Vos – de grondlegger van Europarcs – en zijn zonen.

De vier verdiepingen van het gebouw hebben elk een lange gang, met om de paar meter een deur. Achter de deuren gaan kleine woonstudio’s schuil; appartementen van zo’n 28 vierkante meter met een open keuken en eigen badkamer. In 2018 transformeerde DVG het kantoorpand met instemming van de gemeente naar 43 sociale huurwoningen.

Eind november stuurt DVG alle huurders een e-mail met daarin een voorstel voor twee informatieavonden. Deze moeten gaan over ‘plannen voor renovatiewerkzaamheden en herontwikkeling’ van het pand. De boodschap tijdens de informatieavond is duidelijk: DVG wil het pand zo snel mogelijk leeg hebben.

De aanwezigen reageren vol ongeloof, zegt Bakker. “Het gevoel was: je kunt ons er toch niet uitzetten midden in een wooncrisis?” Tijdens de bijeenkomst zegt de vertegenwoordiger van DVG ook niet van plan te zijn mensen eruit te zetten. “Ze zeiden: het zou het mooist zijn als we voor iedereen een andere woning kunnen vinden, maar omdat dit moeilijk is in deze tijd willen we jullie vooral vragen zelf te zoeken”, vertelt Bakker.

“Ik vroeg wat er zou gebeuren als we niet zouden vertrekken”, vertelt een van de aanwezigen, die anoniem wil blijven. “ ‘Dan is dat via een kort geding bij de rechter zo geregeld’, was het antwoord.” Meerdere bewoners bevestigen dat er tijdens de bijeenkomst is verwezen naar een huisuitzetting via de rechter. Ook terugkeren naar het pand na de renovatie is geen optie voor de bewoners, zegt DVG op de avond. DVG heeft niet gereageerd op de vragen van Bureau Spotlight.

“Er gaat behoorlijk wat mis in deze situatie”, stelt Mathijs ten Broeke, woordvoerder van de Woonbond, een belangenvereniging van huurders. “Het lijkt erop dat de eigenaar probeert de bewoners zelf te laten vertrekken, zodat de verantwoordelijkheid bij de bewoners ligt.” Want, zo legt hij uit, als de huurders zelf hun contract opzeggen, hebben ze ook geen rechten meer, zoals recht op een vervangende woning en een vergoeding voor de verhuizing.

Volgens de wet mag de eigenaar een huurcontract niet zomaar verbreken. Als een renovatie echt hard nodig is, kan dit wel. “Maar de rechter keurt zoiets alleen goed als onderbouwd wordt dat terugkeer naar die woning geen optie is, en er goede vervangende woonruimte en een verhuiskostenvergoeding wordt aangeboden”, aldus Ten Broeke. Voor het zover is, moet een verhuurder een voorstel doen aan de bewoners van het pand, waarmee minstens 70% moet instemmen.

Dat DVG een andere aanpak volgt is duidelijk. Vier maanden na de bijeenkomsten heeft nog geen enkele bewoner waarmee Bureau Spotlight contact heeft zwart op wit dat ze uit hun woning moeten. Wel ontvingen de huurders een kleine twee weken na de bijeenkomst een tweede e-mail van DVG. Daarin vraagt het bedrijf om ‘naar aanleiding van de recente besprekingen’ woonvoorkeuren door te geven, met als doel ‘zo goed mogelijk te assisteren bij het vinden van geschikte alternatieven’. Meerdere bewoners zeggen te hebben teruggemaild met vragen en woonvoorkeuren, maar vervolgens niks meer van DVG te hebben gehoord.

Eén van hen ontvangt wel een reactie. Zij laat DVG weten advies te hebben gevraagd van een advocaat die stelt dat de eigenaar met een voorstel moet komen aan de huurders. DVG mailt terug dat ze niet van plan zijn de bewoners zomaar uit hun huis te zetten, maar dat ze ‘het pand onbewoond nodig’ hebben. Met een voorstel komt het bedrijf echter niet. De reactie van DVG zorgt ervoor dat de bewoonster gaat twijfelen of ze het wel goed heeft begrepen. Ze besluit uiteindelijk geen verdere stappen te ondernemen richting DVG.

De aanpak van DVG lijkt te werken. Uit minstens vijf woningen zijn bewoners inmiddels uit eigen beweging vertrokken, en volgens de achterblijvende bewoners vervangen door huurders met tijdelijke contracten.

Ook de bewoonster die een advocaat raadpleegde, vindt een nieuwe woning. Ze vraagt de eigenaar om verhuisvergoeding, maar krijgt dit niet. Wel regelt het bedrijf de verhuizing: ‘dat wil zeggen dat onze mannen jou helpen met jouw spullen in een bus laden en op je nieuwe locatie weer uitladen’, mailen ze. 

Maar zelf vertrekken is voor lang niet iedereen een gemakkelijke optie. Voor een aantal bewoners is particuliere huur te duur. Zij hebben bij vertrek eigenlijk een nieuwe sociale huurwoning nodig, wat met de wachttijden niet zo gemakkelijk is. Dit geldt ook voor Bakker: omdat DVG een vervangende woning voor hem moet regelen, krijgt hij geen voorrang op andere sociale huurwoningen in Ede. Bakker kan dan ook niets anders doen dan afwachten. “Maar ik heb niet het idee dat DVG me gaat helpen. Ik voel me door ze in de steek gelaten.”